Extinct..

შეუნდე, შეუნდე, შეუნდე ბნელ ცოდვილს
ლუციფერს, ჩემს სულში ავობით მძვინვარეს
ლუციფერს, მრისხანე ვეფხვივით დაკოდილს
და ეხლა მძინარეს..
შეუნდე, შეუნდე ჯოჯოხეთს – ჩემს თვალებს,
შეუნდე ჩემს ხელებს, ბოროტად დაღალულს.
მე შენი უმანკო ნათელი მაწვალებს
მე ველი სასწაულს…

ეს რა შუაშია ახლა მაგრამ….
აი ეგრე… ბოლო პოსტია შენ რომ გიკავშირებ… ბოლო მესიჯი იყო… ის ერთი ქლიქიც რათქმაუნდა სიმბოლურია.. მაგრამ დასაწყისი…
აი ეგრე, უბრალოდ დავიღალე, უბრალოდ წაგშალე და უბრალოდ დაგივიწყებ..

Good luck Babe

one more..

გულს გაჩუქებდი, რომ შემეძლოს, სულ გაჩუქებდი,
ცისფერ ოცნებას გაჩუქებდი, გაფრენილ რაშებს..
ოქროსფერ წუთებს გაჩუქებდი, რომ შემძლებოდა…
მაგრამ.. ვერ შეძლებ დააფასო ამ მსხვერპლის ფასი…

ეს ისე, ბავშვობის, მეგობრობის დღიურების ლექსი გამახსენდა 🙂

ახლა? ახლა რას გაჩუქებდი და… გაფრენილი რაშის მაგივრად ვერცხლისფერ Bavarian Motor Works-ის სასურველ გამოშვებას 🙂
ცისფერი ოცნებისა და ოქროსფერი წუთების ნაცვლად ცისფერი ბრილიანტით გაწყობილ ოქროს სამაჯურს 🙂
და არასდროს დავფიქრდებოდი იმაზე, დააფასებ თუ არა შენ ამ ყველაფერს, არც დავინტერესდებოდი 🙂

შარშანდელ მეილს გადავხედე… ცოტა ჩასწორებებით, იგივეს გეტყოდი ალბათ.. ვიცი რომ აღარ გაქვს..
მალე გავიდა წელი, ბევრი რამე გამახსენდა, პირველ რიგში კი ჩემი საყვარელი “უცნობი ქალის წერილი”
წელიწადში ერთხელ, დაბადების დღეზე რომ წერდა…

მე არ ვაპირებ თეთრი ვარდები გამოგიგზავნო..

ამჯერად მხოლოდ ეს...

მესევდიანება..

ისე, არაფრის გამო, უბრალოდ მესევდიანება..

Rock'N'Rose

შეგრძნება მაქვს რომ ლამაზი რაღაცეები მოაკლდა ჩემს ცხოვრებას, ან მე მომაკლდა სილამაზის აღქმის უნარი..

მენატრება…
ცეცხლის ალის ფერი
ალუბლის გემო
დილით ფრთხილი კოცნა და ჩუმად გახურული კარი
ჩამავალი მზე
ხელით ნაწერი წერილები
წითელი გადასაფარებელი და შავი თეფშები
ლალის თვლიანი ყელსაბამი
ზაფხულის წვიმა
რემარკი
სულელური ნაბიჯები
ჭრელი წინდები….

ყველაფერი მაინც არყით სრულდება…

ზღაპარი ძილის წინ…

არ გაახილო თვალები გთხოვ…
“ალბათ ბევრი გვირილები”…

თეთრი კედლები.. ოთხი თეთრი კედელი… ყველა ფერის საღებავი… ბალიშები იატაკზე და დაბალი მაგიდა, ერთი ბოთლით და ორი ჭიქით…
სხვადასხვა ზომის ფუნჯები.. ზოგი კედლისთვის, ზოგიც სახეზე გასასმელად…

სულ რაღაც ორი დღეა გასული და … ერთ კედელზე უკვე ძალიან ბევრი გვირილაა… თეთრი გვირილები მწვანე ბალახზე… სურვილი მიჩნდება რომ თითისწვერებზე გავიარო და ჩავწვე… გვირილებში… მერე ჩემს თმას და კანს ალბათ ბალახის სუნი ექნება… და მწვანე ფერი…

თეთრი გვირილები.. და მწვანე ბალახი

კიდევ რამდენიმე დღე და სისხლივით წითელი ყაყაჩოები ჩნდება გვირილების გვერდით… დიდი, ყვითელი მზით ცაზე… ვერასდროს რომ ვერ დაფარავს ღრუბელი, ისეთი მზით…

წითელი ყაყაჩოები... ყვითელი მზით

რაღაც მაკლია.. რაღაც მაფორიაქებს… კიდევ სად ვარ ბედნიერი…. ჰო… გამახსენდა რა მესიზმრებოდა მთელი ღამე… ოდნავ შერევა უნდა ფერებს, ცოტა წყალში გაზავებაც… და უძირო, მოლურჯო-მომწვანო ზღვაში იძირება დასავლეთის კედელი… ჩამავალი მზის ფერით განათდება ოთახის ეს მხარე და გაგვათბობს როცა ნამდვილ ცაზე მზეს მთვარე შეცვლის….

ზღვა და ჩამავალი მზე..

რაღაც ისევ მავიწყდება… თუ დავიღალე… არა, მაგრამ ძალის მოსაკრებად შენი კოცნა მაინც მჭირდება…

“მე გეფერები, მაგრამ მანამდე ვიჯდები ამ ყინულიანი ვისკით ხელში, სანამ ფუნჯს არ გამისმევ სახეზე”…..

თოვლი… ხან თეთრი, ქათქათა, წმინდა ჩემი სიყვარულივით… ხან შავი – ყველაფერი ცუდი რომ წაიღოს ჩვენი ცხოვრებიდან… ხან იისფერი.. ჩვენ ხომ ორივეს გვიყვარს გალაკტიონი…. თოვლი.. მსხვილი და ლამაზი ფიფქები.. არასდროს რომ არ ჩაგვადნება თითებში და არასდროს ვიდარდებთ მათ გაქრობაზე….

მე ძლიერ მიყვარს იისფერ თოვლის...

ოთხ კედელს ზეცა დააკავშირებს… ბევრი, მოციმციმე ვარსკვლავი და სიყვარულით სავსე მოვერცხლისფრო მთვარე ჭერზე… ღამისფერი საღებავით დაფარული ზეცა… ალბათ ამის მიღმა არსებობს ღმერთი…

სიყვარულით სავსე მთვარე

ნუთუ ასე ლამაზი იქნებოდა ეს ყველაფერი, მთელ პეიზაჟში ყინულიანი ვისკის ჭიქით შენ რომ არ იყო??
არა… არასდროს…

რა ზედმეტია ამ ოთახში ნებისმიერი ავეჯი…

“ძალიან რბილი, მწვანე ხალიჩა გვექნება”

წითელი აბრეშუმის თეთრეულით…
შავი ატლასის პენუარით….

ვერასდროს გავალ ამ ოთახიდან… აქ ყველაფერია… მზე, მთვარე, ვარსკვლავები, გვირილები და ყაყაჩოები, ზღვა და ფიფქები… ყინულიანი ვისკი… ბევრი, ერთმანეთში შერეული ფერი… აქ შენ ხარ… და მე….

შენ და მე…..

ალქიმიკოსი და მე.. დაფანტული წერილები, ძველი სურათები..

როცა გულით გწადია რაღაც, მთელი სამყარო დაგეხმარება შენი ოცნების ასრულებაში”, – ასე ამბობდა ბებერი მელქისედეკი.

still alive...

To: Myself
მე არ მოვინდომე მთელი გულით თუ სამყაროა ჩემს წინააღმდეგ… რამდენი ხანია მაწუხებს ეს კითხვა… ალბათ სადღაც შევცდი, ალბათ სადღაც დავუშვი ისეთი შეცდომა, რის გამოც ვიმსახურებ რომ სამყარო ასე მექცეოდეს, იმიტომ რომ უსამართლოდ არაფერი ხდება… მაგრამ ვერც იმას ვხვდები რა შემეშალა და არც არაფრის გამოსწორების ძალა აღარ მაქვს. ალბათ არც სურვილი, თორემ ამბობენ, თუ რაღაც გულით გინდა, მთელი სამყარო შეითქმება შენი სურვილის ასასრულებლადო…

იქნებ მატყუებენ, იქნებ მთელი სამყარო მატყუებს.. ან იქნებ მე ვერ ვხედავ სიმართლეს…

To: God
იქნებ შენ მანდ მართლა ხარ და მას შემდეგ შეწყვიტე ჩემს გვერდით ყოფნა რაც ეჭვი შემეპარა შენს არსებობაში და იქნებ უარგყავი კიდეც..

შენ შეძლებ ჩემთვის ლოცვას?

To: Universe
მაინც გეწინააღმდეგები, თუ შენ მეწინააღმდეგები..
შენ ცდილობ არაფერი კარგი არ ხდებოდეს ჩემს ცხოვრებაში, მე მაინც გჯობნი.. მე შემიძლია დავტკბე ლუდის ნამიანი ბოთლის ყურებით და ერთ ყლუპად ჩაცლით, მე ვტკბები წვიმით და მზის გამონათებით, მე მიხარია გათენება და დაღამება უკეთესი დღის მოლოდინში, მე ვუსმენ მუსიკას სიგარეტის კვამლში და მე ვკითხულობ…
არასდროს მოგცემ უფლებას ხელი შეუშალო ჩემს ჰარმონიას…

To: Her
უკვე გითხარი, მეჩვენება რომ ასეთი ხარ როცა კითხულობ…

Light On My Extinct Sun

To: Melchizedek
შენ? შენ უბრალოდ მატყუარა ხარ, შენ იტყუები!

მერე რა თუ დანისლული თვალებით… მე ვიცი სად იყიდება ჩემი ბედნიერება….

shopping time

ვუყვარვარ.. არ ვუყვარვარ…

სათაური ისე, სიმბოლურად… პოსტი პირიქით თემაზეა, მიყვარს – არ მიყვარს…

S/he loves me, s/he loves me not...

ერთ ძველ წერილს ვკითხულობდი და ალბათ ამიტომ მომინდა ამ თემაზე წერა…. თემა ისეთია, უსასრულოდ რომ ილაპარაკებ, იმიტომ რომ ადამიანებს ბევრი რამ უყვართ.. ან არ უყვართ..

არ ვიცი მე უფრო მეტად მიყვარს თუ უფრო მეტად არ მიყვარს.. იქნებ ერთნაირად…

ისე, უბრალოდ მინდა დავწერო რა მიყვარს.. და რა არა…

მიყვარს წვიმა, არ მიყვარს როცა ვსველდები..
მიყვარს მზე, არ მიყვარს როცა ღრუბელს ეფარება..
მიყვარს ადამიანები, არ მიყვარს როცა მტკენენ..
მიყვარს შოკოლადი, არ მიყვარს როცა სარკეში ვიხედები…
მიყვარს რომ ვეწევი, არ მიყვარს როცა მახველებს…
მიყვარს რომ ვსვამ, არ მიყვარს როცა ყველაფერი ტრიალებს…
მიყვარს კითხვა, არ მიყვარს როცა საყვარელი პერსონაჟები კვდებიან..
მიყვარს მოსმენა, არ მიყვარს როცა სულში მიფათურებენ..
მიყვარს ფიქრი, არ მიყვარს როცა ვიგრუზები…
მიყვარს როცა მანქანას სწრაფად ვატარებ.. არ მიყვარს როცა წამიერად მეშინია..
მიყვარს პოკერის თამაში, არ მიყვარს როცა ვაგებ..
მიყვარს როცა იცინიან, არ მიყვარს როცა დასცინიან…
მიყვარს ჰარი პოტერი, არ მიყვარს როცა ყველაფერი მთავრდება…
მიყვარს ევანესენსი, არ მიყვარს რომ მოსმენისას სულ მეტირება…
მიყვარს თავისუფლება, არ მიყვარს როცა მსხვერპლის გაღება მიწევს მის მოსაპოვებლად..
მიყვარს რომ ვუყურებ როგორ მიდის.. არ მიყვარს რომ ვხედავ, რომ მტოვებს…
მიყვარს როცა რაღაცას ვცდილობ, არ მიყვარს როცა არ გამომდის…
მიყვარს რომ მიყვარს, არ მიყვარს როცა ვიცი რომ დავკარგავ..

მაგრამ… ოდესმე აუცილებლად მოეფარება მზე ღრუბლებს, აუცილებლად მოკვდება რომელიმე წიგნის პერსონაჟი, აუცილებლად დავიგრუზები თუ ბევრს ვიფიქრებ… და აუცილებლად დაგკარგავ…..

კიდევ.. კიდევ გვირილები მიყვარს… ნებისმიერი ფერის ვარდს და ტიტას მირჩევნია, ჩვეულებრივი, უბრალო, მინდვრის გვირილები…

Fallen Angel

არ ვიცი რატომ გახდა ეს თემა ჩემს ცხოვრებაში ასეთი აქტუალური ამ ბოლო დროს, ადრეც მომწონდა მაგრამ ახლა განსაკუთრებით..

ალბათ ამის გამო მიყვარდა გიგი სულაკაურიც..
მე დავეცი.. გუშინდელი ანგელოზი ვარ..
სახე ხელებში მაქვს ჩარგული და ფრთები მითრთის.
— უხილავი ვარ… უხილავისკენ მივექანები.
— ქვედამხობილი.. ჩემივე ფრთებით ვიბურები
და აღარ ვიცი კიდევ რამდენჯერ უნდა გათენდეს,
რომ ერთხელ მაინც, კიდევ ერთხელ ვიხილო დილა..

გუშინდელი ანგელოზი

ეს სურათიც ძალიან მიყვარს, ანარეკლს ვხედავ ჩემი განწყობის..
ყოველთვის ასე ცუდად არ ვარ, მაგრამ მაინც ვახერხებ დეპრესიული გარემოს შექმნას…

აქაც, ხშირად მიჭირს წერა, ვერ ვიხსნები, ვერ ვთავისუფლდები..

მე მინდოდა, ჩემთან, ჩემს გვერდით ვინმე მაინც ყოფილიყო, მაგრამ მკვლელებსაც ჩასძინებოდათ, ბალიშის ქვეშ ამოდებული პისტოლეტებით..

იმასაც ვერ ვხვდები როდის და სად შემომეცალნენ მეგობრები, რომლებიც ოდესღაც მყავდა და რომლებსაც ოდესღაც ესმოდათ..

ისიც არ ვიცი მენატრება თუ არა მათი არსებობა ჩემს ცხოვრებაში.. ალბათ უფრო არა.. დამღალა პასუხისმგებლობებმა, ზედაპირული ურთიერთობები მირჩევნია, რომელიც ჩვენებურად რომ ვთქვათ “პონტში ერთად ყოფნას” ნიშნავს..

სიფათში მიცქერს დაცლილი ბოთლი და მავსებს მისი სიცარიელე..

მეძახდა ზეცა მეშვიდე..

L-ight O-n M-y E-xtinct S-un

თვეები გავიდა და მაინც ვერ შევძელი მისი მოშორება… გულიდან თუ ტვინიდან ამოღება… რამდენიც ვცადე რომ დავიწყებისთვის თუნდაც პირველი ნაბიჯი გადამედგა და საერთოდ არ მიმეწერა, მაშინ ჩნდებოდა თვითონ… არ ვიცი რატომ აკეთებს ამას, შეიძლება იმიტომ რომ თვითონაც ვერ ახერხებს ჩემს წაშლას, შეიძლება იმიტომ რომ მაინც ვეიმედები…

მისი შეცვლა ვერავინ შეძლო.. მთელი 5 დღის მანძილზე, ეთნოგრაფიულში ყველა იყო მის გარდა… ყველა ქერათმიანმა მიიქცია ჩემი ყურადღება, მაგრამ ის არ იყო და არც არავინ ჰგავდა მას..

მისთვის ალბათ ყველაზე მეტი შემეძლო გამეცა, სასაცილოა, მაგრამ მხოლოდ მისთვის ვახერხებდი დილის 8 საათზე გაღვიძებას, 6-ზე დაძინებული..

მიუხედავად იმისა რომ ახლაც ყოველ წუთს ვგრძნობ მის დადებით განწყობას, მაინც მენატრება მისი სითბო.. მისი თვალები, მისი თმა.. მისი ხმა, უმეტესად მოწყენილი და მოწუწუნე.. ყველაზე მეტად ის დრო მენატრება საათობით გვერდიგვერდ რომ ვისხედით და ვმესიჯობდით.. ალბათ არც იყო საჭირო ბევრი ლაპარაკი…

ზუსტად ასეთია, აჩრდილივით რომ დაგყვება თან

Lost

პერიოდულად ყველა რაღაცას ვკარგავთ.. სამსახურს, მობილურს, იმედს… ან საყვარელ ადამიანს…

გადის დრო და ყველაფერი იცვლება, გვაქვს ახალი სამსახური, ახალი მობილური, ვიღვიძებთ ახალი იმედებით ახალ საყვარელ ადამიანთან ერთად..

გუშინ კომპთან ვერ მოვხვდი… და ფურცელზე გავაკეთე ჩანაწერი… ვაკოპირებ უცვლელად…

პირველი დღეა.. იმიტომ რომ მანქანით გავედი ქალაქში ამდენი ხნის შემდეგ… ოთხი დღე ვითომ ბევრი არაფერი, მაგრამ ბევრი იყო ჩემთვის… ძალიან ბევრი დრო ფიქრისთვის..

მაგრამ ამდენი ხნის შემდეგ პირველად გამიჭირდა, როცა პლეხანოვისკენ არ გადავუხვიე.. ეს ისეთივე რიტუალი იყო ჩემთვის, როგორც დილის ყავა და სიგარეტი..

ჩავუწიე ფანჯარას, ციოდა.. ავუწიე მუსიკას, მოვუკიდე სიგარეტს და წავედი დიღმის ტრასით.. მანქანას ვწურავდი ჩემი ნერვებივით.. ნაცნობი შეგრძნება, გულზე ორი ხელის ძლიერი მოჭერის.. არ მეტირებოდა, არ ვიცი რატომ..

I am so sick of speaking words that no one understands, is it clear enough that you can’t leave your whole life all alone.. i can hear you in a whisper, but you can’t even hear me screaming..

დავატრიალე მცხეთაში და წამოვედი..

მე – ფორუმელი

ბლოგის პოპულარიზაციისთვის კიდევ ერთი ნაბიჯის გადასადგმელად, ახლახანს დავრეგისტრირდი facebook-ზე და დავიმატე ყველა, ვინც საიტმა შემომთავაზა.

დაახლოებით 15ამდე ადამიანთან მქონდა ზუსტად იდენტური დიალოგი:

– რომელი ხარ?
– ნაცნობი არავინ, უბრალოდ friend-ებს ვიმატებ.
– გასაგებია, ფორუმელი ხარ?
– რომელი ფორუმი?
– .ge (ერთერთისგან მოხსენიებული იყო როგორც “ლეგენდარული ფორუმი”)
-არა, შიგადაშიგ ვკითხულობ.
– კარგი

🙂
ნუ ეს დასაწყისი, მერე ხან როგორ ხან როგორ 🙂

ესეიგი… რამხელა ძალა აქვს ფორუმს 🙂

მაპატიეთ ვისაც მოგატყუეთ, ფორუმელი ვარ 🙂

პ.ს. 15 წუთის მანძილზე 40 friend მყავს უკვე.